Waarom naar Rome?

Mijn wieg stond op een steenworp afstand van de ‘Via Appia van het Noorden’, de Romeinse heirbaan van Boulogne-sur-Mer naar Keulen, tweeduizend jaar nadat de Romeinse troepen en allerlei handelsvolk zich via deze weg verplaatsten van oost naar west vice-versa. Qua tijd al zo lang geleden, maar geografisch zo nabij… misschien werd daardoor reeds in mijn kindertijd mijn nieuwsgierigheid gewekt naar die Romeinen. En vervolgens later ook mijn reislust aangewakkerd om mij op eigen kracht op weg te begeven naar de plek waar ze - eveneens op eigen kracht - vandaan kwamen. De bakermat van onze westerse beschaving én van onze Christelijke religie.

‘Het waarom’ van mijn tocht is nogal pluriform. Allereerst moet je natuurlijk van fietsen houden en grote uitdagingen niet uit de weg gaan. Vorig jaar 'deed' ik de Camino naar het graf van Jacobus in Santiago de Compostela; dit jaar gaat het naar het graf van Petrus (de naamheilige van mijn vader) die het als eerste leider of ‘paus’ van de Kerk van Christus nog een eindje verder schopte dan Jacobus. Petrus was immers de steenrots, waarop Jezus Zijn Kerk bouwde. Dat gebeurde in Rome. Hier kwam een martelaarseinde aan Petrus’ leven. Maar niet alleen het graf van Petrus, maar ook dat van Paulus en vele andere martelaren, die hun leven gaven voor hun geloof, zetten aan tot een christelijke pelgrimage.
De Christenen werden tijdens de eerste drie eeuwen bloedig vervolgd, niet alleen in Rome maar tot in de verste uithoeken van het Romeinse rijk. Niettemin bleef het christendom, gesteund door bovenaardse krachten, tegen alle verdrukking in doorgroeien. Aanvankelijk als een illegale ondergrondse beweging in de catacomben van de stad. Het duurde driehonderd jaar voordat Christus’ Kerk eindelijk door de overheid getolereerd werd en uit haar krochten tevoorschijn mocht kruipen. De wegen lagen open voor een verdere verbreiding van de leer, via de oude Romeinse wegen naar de verre Germaanse en Frankische barbaren in het noorden. Het oude Rome stond aldus aan de basis van de verbreiding van de leer van Christus.

Het oude Rome van de nog steeds tot onze verbeelding sprekende Romeinen, waarover ons vanwege hun historisch belang zo veel verteld werd op school … en die Uderzo en Goscini aanzetten tot het voltekenen en -schrijven van een massa Asterix-en-Obelixboeken. Ook deze humoristische pennenvruchten zullen in dit verslag hier en daar opduiken.

Mijn fietsreis naar Rome zie ik als een echte pelgrimage. Pelgrimeren beoogt onder meer het herontdekken van oude waarden die door het leven ondergeschoffeld zijn en bedreigd worden met de fossiele status. Het wordt een sportieve retraite, terug naar vroeger, ook naar mijn vroegste kindertijd, toen absolute christelijke waarden nog een stabiele basis vormden. Maar bovenal een spirituele pelgrimage, met als hoogtepunt het Assisi van Franciscus en als uiteindelijk pelgrimsdoel de unieke Eeuwige Stad, Rome, waar de inhoudelijke en organisatorische basis gelegd werd voor de Kerk van Christus, die in twee millennia al zoveel stormen wist te doorstaan en ook nu weer onder vuur ligt vanwege het gebrek aan hormonale beheersing van een aantal van haar bedienaren… ach, waarom hebben ze het ook zo moeilijk gemaakt met die bijna onmenselijke celibataire voorwaarden..? Vragen te over. Tijdens deze reis zullen er zich zonder twijfel nóg meer opwerpen… maar of ze ook beantwoord zullen worden..?