'Udienza Generale di Sua Santità Benedetto XVI'

Dag 33 – Woensdag 15 september 2010
Rome, 2e dag

Eindelijk heb ik weer eens heerlijk geslapen. De pilletjes van de ‘tandemfietser’ hebben prima gewerkt. Geen bijwerkingen, nauwelijks nog pijn. Om half acht verschijnt Jan bij mijn tent om te kijken of ik al wakker ben. Nou, nèt. Hij heeft de uitgeprinte ‘boarding pas’ voor de thuisvlucht alvast afgehaald bij de receptie. Vervolgens ga ik zelf naar de receptie om in te checken voor de shuttlebus morgenvroeg naar vliegveld Ciampino. Ze rijdt om kwart over negen en om elf uur. De laatste optie is voor mij prima. Ik ben er dan om half twaalf terwijl het vliegtuig om tien voor twee vertrekt. De kosten zijn dertig euro plus tien euro voor de fiets.

Om half negen stappen we in de campingbus voor onze tweede dag Rome. Dan in Prima Porta, dat lelijke station, op de trein en daarna verder met de metro. Rome, de caput mundi, waar Caesar eens heerste, de Città di Dio, de stad Gods. Vanuit de lucht gezien is Rome een labyrint, een onontwarbaar doolhof van straten die zich rond gebouwen, fonteinen en ruïnes slingeren. Vol met brommers, scooters, toeristenbussen en zwermen auto’s die in alle richtingen rond rotondes knetteren.

Op het Sint-Pietersplein worden de houders van gele audiëntiekaarten door de Zwitserse Garde gescheiden van degenen met rode kaarten, die kennelijk een streepje voor hebben. Er staat een enorme rij, zoals op hoogtijdagen voor de attracties van pretparken. Iedereen wordt onder de colonnade door detectiepoortjes geleid. Tot mijn schrik realiseer ik me dat ik mijn zakmes bij me heb. Stel je voor dat… maar het wordt niet ‘gedetecteerd’ en ik word zonder problemen doorgelaten. Misschien, met al die Zwitsers hier, omdat het een ‘Zwitsers’ mes is..? Toch blijf ik vraagtekens stellen bij de beveiliging.
De hele meute wordt naar een grote zaal gedirigeerd, vanaf het plein gezien links van de basiliek. Als we binnenkomen is de voorste helft al gevuld. Ik schat dat er minstens vijfduizend mensen in kunnen. Benedictus zelf de hand schudden zal er dus zeker niet inzitten. Vooraan rechts geeft een grote groep met vlaggetjes zwaaiende Argentijnse jongeren duidelijk blijk van aanwezigheid door af en toe een mooi lied aan te heffen. Dat wordt in andere hoeken van de zaal beantwoord, zoals door een groep Australische meiden achter ons. Velerlei nationaliteiten zijn vertegenwoordigd. Er heerst een opgewonden sfeertje dat veel lijkt op een zaal kinderen in afwachting van Sinterklaas. Alleen lijken de muziekpiet, de wegwijspiet en hoe al die andere pieten ook allemaal mogen heten, vervangen door drie rijen kardinalen, die maar wat stijfjes op het podium zitten, zonder enigerlei communicatie met het publiek. Een paar leden van de Zwitserse Garde dragen wel een soort pietenpakken, maar ze beperken zich tot wijdbeens in de houding staan met hellebaarden in hun hand. Nee, het publiek wordt niet echt bezig gehouden voor het begin van de show. Dat moet het maar zelf doen. Maar dat is dus geen enkel probleem. Het enthousiasme is werkelijk aanstekelijk.

En dan, om half elf, komt plotseling il papa op. Een glorieuze intocht. Met gespreide armen neemt hij de toejuichingen in ontvangst. Als Zijne Heiligheid op zijn zetel heeft plaatsgenomen wordt door verschillende kardinalen en 'mindere' priesters het evangelie volgens Mattheus voorgelezen in even zoveel verschillende talen.
Nadat hij een pakje papieren in zijn handen gestopt heeft gekregen neemt de paus het woord. Alles is kennelijk strak voorbereid en gereguleerd. In het Italiaans leest hij een preek voor over Santa Chiara van Assisi, die als achttienjarige jonge vrouw afzag van alle rijkdom en een huwelijk op stand om als bruid van Christus haar verdere leven gestalte te willen geven. Uiteraard wordt ook Sint Franciscus ten tonele gevoerd en het heilige oord San Damiano, waar de orde van de Clarissen haar eerste huisvesting vond. Alles bekende koek voor mij. Mocht ik echter denken Assisi voorgoed achter me gelaten te hebben, dan blijkt nu het tegendeel. Bovendien, als ik geen last van mijn nek gekregen zou hebben, dan zou ik nooit in San Damiano geweest zijn. Een ingreep van de voorzienigheid..? Het voelt als een bepaalde cirkel die pas dagen later gesloten wordt.
De audiëntie wordt voortgezet met het in vele talen voorstellen van de pelgrimsgroepen die van heinde en verre naar Rome gekomen zijn. En telkens houdt Benedictus een kort toespraakje in die betreffende taal. Hij blijkt behalve Duits en Italiaans ook Engels, Frans, Spaans, Portugees en zelfs Pools te beheersen. Een intellectueel mens van hoog niveau. Als de groepen genoemd worden laten ze zich luidkeels horen, waarna hij lachend naar hen zwaait. Er zijn ook groepen die daarbij een lied aanheffen, waaronder een werkelijk oorstrelend koor. En een Italiaanse blaaskapel. Allemaal krijgen ze open doekjes van het publiek en de Heilige Vader.
Doordat iedereen aan bod moet komen wordt het een lange zit. Na ruim anderhalf uur wordt de audiëntie afgesloten met het samen zingen van het Pater Noster in het Latijn en de pauselijke zegen, niet alleen voor de aanwezigen, maar ook hun hele familie thuis.
Ondanks de lengte van de ‘show’ vind ik na afloop dat ik iets bijzonders heb meegemaakt. En Jan ook. Maar… laat ik nou altijd gedacht hebben dat zo’n audiëntie buiten op het plein zou plaatsvinden en Benedictus er in zijn pausmobiel zou rondrijden. Mooi niet dus.

Nadat we in de stroom van de hele massa weer buiten zijn, lopen we door naar de Friezenkerk. Langs de colonnade naar beneden, dan rechts omhoog, een ronde poort door en trappen omhoog komen we op een pleintje… maar wat een rommel. Werklieden zijn volop bezig met restauratiewerkzaamheden. De medewerker van de kerk staat te praten met twee Romefietsers. Ons Assisikruisje is het het eerste dat hun aandacht trekt. Op een kantoortje rechts naar boven zijn verschillende mensen aanwezig die ogenschijnlijk geen vreemden voor elkaar zijn. Een oorkonde? Da's dan jammer, die worden altijd in de zondagsdienst uitgereikt. Maar omdat we dan al naar huis zijn, is een van hen bereid om er toch een voor ons te schrijven. De overhandiging aan mij wordt gefotografeerd om later op de internetsite van de kerk geplaatst te worden. Ik ben benieuwd of ze straks mijn naam nog weten. Want ze houden hier geen register bij als Dom Bruno.

Onze lunch gebruiken we net als gisteren op de trappen van de colonnade rond het plein. Dan zien we in de verte het ‘tandempaar’ gepakt en gezakt het plein opkomen. Zo hebben ze het gewild, ook al moest bij de poortjes en verschillende hekken van het Tiberfietspad de bepakking eraf. Consequente doorzetters, die twee. Ze komen bij ons zitten en stellen zich voor. Wim en Sandra. Wim informeert hoe mijn nacht was. Uitstekend, dank zij zijn pilletjes. Ik vraag hem terloops wat hij ‘doet’ in zijn dagelijkse leven. Huisarts..! In Woerden. Ik ben stomverbaasd. Hoe is het mogelijk dat er telkens mensen op mijn pad komen op het moment dat ik ze nodig heb, als er nood echt aan de man is? Denk aan Jolanda, de verpleegster, die erbij was toen ik die lelijke val maakte, en Jan, die me op sleeptouw nam toen ik me bepaald niet lekker voelde. En nu Wim.
“Dat is geen toeval”, vindt Wim. Ik ben het met hem eens.
Wim en Sandra zoeken een camping dichter bij het centrum en nemen tot maandag de tijd om Rome te verkennen. Het afscheid is hartelijk.

Twee dagen Rome is veel te kort, zeker als je vandaag nog voorbereidingen moet treffen voor de thuisreis morgen. Jan heeft wat meer tijd. Samen bezoeken we de Sint-Jan van Lateranen, net buiten de stadspoort aan de Via Appia. Een kerk die gesticht werd in de vierde eeuw en lange tijd de zetel van de paus herbergde in tijden voordat de Sint-Pieter gebouwd werd. Ook een kolossale renaissance kerk, opnieuw gebouwd in de 16e eeuw, waarbij (veel) oudere delen intact gelaten werden.
Daarna gaan we vanaf Termini beiden ons weegs. Voor mij eigenlijk een te vroeg afscheid van Rome. Ik heb meer níet gezien dan wel. Ik moet hier zeker nog eens terug komen, maar dan samen met Louise.

Terwijl Jan in zijn eentje richting Forum Romanum en Palatino gaat, keer ik alvast terug naar de camping en heb ditmaal een voorspoedige reis. Overal past het precies. Nergens hoef ik langer dan twee minuten te wachten. In de metro kan ik zelfs zitten, de trein staat op Flaminio net klaar om te vertrekken. Voorspoediger kan een reis per openbaar vervoer niet verlopen. Maar die trein naar Prima Porta… ik kom er niet over uitgepraat. Wat een vervelend, lawaaierig vervoermiddel. Tot Prima Porta zijn er liefst twaalf tussenstations. En overal wordt er met een schok gestopt (een keer vlieg ik met mijn hoofd tegen een stang), deuren klappen hard achter elkaar open, trappen storten omlaag met een geluid van mitrailleurvuur; dan weer met dezelfde dreunen de deuren dicht, met eenzelfde geraas de trappen binnengehaald en met een zwaar grommend motorgeluid opgetrokken… kedeng kedengedengedeng… en dat twaalf keer achter elkaar. Helaas is de campingbus net weg en moet ik een half uur wachten op de volgende. Jammer van de tijd.

In Prima Porta ga ik naar de Boerenbond die vlak naast de camping ligt. Een stuk dik plastic en een rol brede tape is alles wat nodig is om morgen alles transportklaar te maken voor het vliegtuig. Op de camping ligt het draadloze internet eruit, zodat gepoogd moet worden om het laatste bericht via de usb-stick op de blog te zetten. We zitten nog een tijdje gezellig bij elkaar met Eddy en Lieve, een Belgisch koppel dat we na Assisi regelmatig treffen. Assisi blijft me dus min of meer achtervolgen. Vanavond houden we samen met dit tweetal ons 'laatste avondmaal' in Rome. Ze laten champagne aanrukken omdat ze pas gehoord hebben dat ze voor de eerste keer opa en oma gaan worden. De opmaat voor een gezellige avond samen.
Zo, en morgen naar het vliegveld en dan naar Eindhoven, Louise, ik kom eraan. Mijn onvergetelijke reis behoort weer tot het verleden. Maar in gedachten nog lang niet.