Druppels in de Toscane

Dag 24 - Maandag 6 september
Florence – Paterna, 56,6 km
Totaal 1520 km

Zo sloom als ik vanmorgen ben was ik deze reis nog niet vaak. Gisteravond heb ik op het terras nog twee witte wijntjes gedronken en nog wat ‘gefröbeld’ aan de blog. Ineens is dagverslag 23 weg!?! Ik snap er niks van. Omdat het al laat was ben ik niet meer opnieuw begonnen. Toch heeft het mij even bezig gehouden, met name vanwege de ene reactie die al binnen was. Die is nu ook verloren gegaan… jammer.

Het is nu al bijna acht uur. Het wespennest aan de voet van de heuvel is weer tot leven gekomen. Het gezoem groeit met de minuut in omvang en geluidsterkte. Hoezo wespennest? Vespa is namelijk het Italiaanse woord voor wesp. En het is hier vergeven van die knetterende machientjes.

De tent is nog één puinzooi. Door de ontmoeting met Schmuck-Karl is het gisteren zo laat geworden dat het al donker was toen ik met koken begon. De gewassen kleren in het donker inpakken is geen succes. Dus ligt alles er nog. Ik weet even niet waar te beginnen. Slaat na drie weken een stuk vermoeidheid toe? Kom op, man, de laatste week begint. De winst is nog niet binnen. Pas 75 procent is achter de wielen, zo’n dikke vierhonderd nog ervoor. Je kunt niet nu al op je lauweren gaan rusten. Een preek tegen mezelf.
Deze camping zal ik niet licht vergeten. Voor alles moet je ruim honderd meter steil de berg omhoog. Om te wassen, af te wassen, water te halen, de wc, internetten, het winkeltje, naar de stad; steeds weer die berg omhoog naar het ‘crisiscentrum’ van deze met tenten bezaaide olijfboomgraad.

Na de schoonheid en de stadsdrukte van Florence gaat het nu weer het binnenland in. Stilte. Weinig vertier. Gelukkig. Om half tien rij ik na een latte macchiato en een leuk gesprek met een Nederlands echtpaar de poort uit, de berg af, de Apennijnen tegemoet. Door de drukke voorstadjes met stoplichten schiet het niet echt op. Temeer ook omdat het meteen begint te stijgen. Als ik in San Polo na een aantal klimmetjes van tien procent – om op te warmen – drie nectarines en een energiedrankje koop, is mijn gemiddelde 13,8. Dat zegt genoeg. Ik neem hier even de tijd,want na dit dorp begint een klim van zeven kilometer naar Poggio alle Croce, waarvan drie kilometer aan een stuk opnieuw tien procent. Dan zit ik weer op vijfhonderd meter. Vanaf het bankje waar ik wat eet bel ik ook even met de Agriturismo in Paterna om mijn komst aan te kondigen.
“Buongiorne. Sono pellegrino Olandese a bici. Questo pomeriggio agriturismo aperta?” De stem aan de andere kant van de lijn gaat gelukkig over op Engels. Ik kan er terecht. Op de camping of in een appartement. Daarover zal ik bij aankomst beslissen.

Het is vandaag maar 55 kilometer, maar pittig genoeg. De klim trekt lang. Het lange steile stuk gaat in de benen zitten. Een kilometer voor de top stap ik even af. DIT IS ECHT ZWAAR!! Ik zwoeg met een snelheid van vijf kilometer omhoog in gezelschap van vliegen. Washandje weer erbij, bril af… sloten zweet. Het druppelt in de Toscane, maar niet uit de hemel.

Om kwart over twaalf bereik ik de top. Helm op en afdalen maar. Tweehonderdvijftig meter omlaag. Heb ik daarvoor die klim gemaakt? Maar de weg is vlak en breed. Een genot.
De rest van de rit is ook geen makkie. De laatste twintig kilometer gaan op en af, met vaak schitterende vergezichten op het Toscanelandschap. Overal wijngaarden waar de chiantiwijn vandaan komt, afgewisseld met olijfboomgaarden. Een voorrecht om daar doorheen te mogen fietsen.

Na drie uur pas ben ik op de boerderijcamping van Paterna. De zeshonderd meter hobbelige onverharde weg moet ik morgen weer omhoog. Maar wie denkt er nu aan morgen? Ik kom terecht in een oase van rust. Als ik in de wei kies voor een plekje in de schaduw van een boom (helemaal rechts op de foto), waarschuwt de gastvrouw me voor overlast van de kippen morgenvroeg. Nou, dat zal me echt een zorg zijn. Eerder een nostalgisch genot.
Men blijkt zelfs internet te hebben. En een gitaar. Ik zit een half uurtje te spelen als de bezitter, een Duitse jongen die luistert naar de naam Timo, komt opdagen. Bitte, spielen Sie weiter.
Met Timo en een ander jong Duits stelletje zit ik nog een tijdje te praten over pelgrimeren. Timo vindt het ‘gut’ dat er ook een religieus aspect aan mij tocht zit.

Laat begin ik te internetten. Aan een tafel in de tuin, terwijl de lucht lelijk begint te betrekken met regenvoorspellende wolken. Naast me staat een glas wijn-van-het-huis. Letterlijk, want hier op Paterna maken ze zelf wijn. En olijfolie. Er is ook een degustazione prodotti, een proeflokaal. Het is hier een oase van rust. Als ik niet zo’n strak schema had, zou ik hier graag nog een dag blijven om na Firenze weer even goed op rust te komen. Maar morgen staan er in dit landschap bijna 80 kilometer op de rol. Ik vrees voor een van de zwaarste dagen. Maar ook daar komen we wel weer doorheen.