Genekt…

Dag 28 – Vrijdag 10 september
Assisi – gedwongen rustdag, 22,8 km
Totaal 1688 km

Gisteren bij het vallen van de avond voelde ik plotseling een pijnlijk stijve nek. Gaandeweg, terwijl ik bij mijn tent zat te koken, werd het erger. Alvorens te gaan slapen smeerde ik de zaak in met Arnica gelei, in de hoop dat het ’s ochtends over zou zijn.
Helaas pindakaas. Ik kan mijn hoofd nauwelijks draaien. Levensgevaarlijk om je dan per fiets op ’s Heren – door roekeloze Italianen onveilig gemaakte – wegen te wagen. Je moet voordurend om je heen kunnen kijken.
Het voelt als een ontsteking van de nekspieren. Als dat werkelijk zo zou zijn, dan kan ik het schudden, vlak voor het einde uitvallen in de Giro. Spierontsteking betekent antibiotica en rusten… hoe kom je dan in Rome?
Jan, mijn Belgische buurman heeft een ontstekingsremmer in de aanbieding. Diclofinac. Daar zie ik meteen van af. Daar word ik nóg zieker van.

Een andere optie is een dag pas op de plaats maken en aanzien hoe het zich ontwikkelt. De zogenaamde ‘hoop-variant’. Aan die strohalm klamp ik mij voorlopig vast. Een dag achterstand op het heilige schema, dat is mogelijk. Een dag minder in Rome kan ooit nog eens ingehaald worden, en dan samen met Louise.
Het voordeel is dat ik morgen samen met Jan kan rijden. We hebben gisteren al afgesproken sowieso samen een dag in Rome door te brengen. Ik denk dat het wel klikt met hem.

Vandaag dus rustig aan. Veel kan ik niet. Een hap nemen van mijn boterham doet al pijn in mijn nek. En het weer belooft na een droge ochtend – het is nu elf uur – inmiddels ook al niet veel. Een koele wind blaast vanuit de bergen achter Assisi onheilspellend donkere wolken in mijn richting. Een wasje doen schijnt andermaal niet tot de mogelijkheden te horen. Dan maar weer verder stinken. Ik zou graag met een lege fiets rustig aan even willen proberen. Maar ook dat laat ik maar uit mijn hoofd. Ik voel me letterlijk en figuurlijk genekt.

Aangezien de lucht dreigend blijft ga ik ’s middags plat en slaap van één tot vier. Ik voel me daarna een beetje beter. De nek lijkt wat losser. Morgen zal het wel weer gaan, denk ik.
Na mijn fiets een kleine onderhoudsbeurt gegeven te hebben, vooral de ketting, stap ik op voor een ritje. Allereerst om de kortste weg door het dal te vinden om morgenvroeg weer op de route te komen die eerst helemaal bergop door Assisi loopt. Dat hoeft niet meer…

Daarna naar de Basilica di Santi Maria degli Angeli, een gigantische koepelkerk die je al van verre ziet liggen. Hier stond in de middeleeuwen oorspronkelijk een kleine eenvoudige kapel waar Franciscus ooit Clara wijdde tot bruid van Christus. Wie op dit onzinnige idee gekomen is weet ik, maar begin 16e eeuw werd over deze kapel heen deze gigantische basiliek gebouwd in strakke renaissancestijl. Met de kapel – intussen ook weer verfraaid, gedeeltelijk ontdaan van zij authenticiteit – midden onder de koepel. Pompeus, exorbitant… ik heb het hier snel gezien. Wat een overdreven gedoe. Ook hier werd uiteraard weer de aflatenhandel ingezet om later nog meer te kunnen verdienen aan religieuze toeristen. De bussen rijden nog steeds af en aan.

Mijn tweede en belangrijkste doel is het kerkje van San Damiano, dat door Franciscus eigenhandig werd gered van de totale instorting. Je moet er wel een kilometer stevig voor klimmen, maar daar krijg je ook wat voor terug. Pastoraal gelegen tussen cipressen en olijfbomen voel je gewoon de geest van eenvoud en liefde voor de flora en fauna. Binnen is het intiem, authentiek, een oase van rust, stilte en aanbidding. Hier installeerde Franciscus de Clarissen en hier schreef hij ook zijn bekende loflied op de schepping, het Cantico del Creature. Ik voel me hier goed. Dit is echt, zonder opsmuk en tierlantijnen. Als ik vandaag niet ‘genekt’ zou zijn geweest, zou ik het nooit hebben kunnen zien en ervaren. Het is goed hier geweest te zijn. Op advies van Leo. Dank.

Na het doen van boodschappen in het aardige stadje Bastia Umbra – al met al toch nog bijna 23 kilometer losgetrapt – werk ik even op mijn laptop om dit korte bericht te schrijven. Straks doe ik het uiterst rustig aan. Uit eten met Jan in het uitstekende restaurant van de camping en vroeg naar bed.
Morgen dus die zware dag. We vertrekken niet te vroeg. Het zal de hele dag bewolkt en koel blijven. Maar met de wind in de rug. En dat scheelt een slok op een borrel… BORRELl!? Die heb ik al vier weken niet meer gehad…