Veni, vidi, het is volbracht..!

Dag 31– Maandag 13 september
Fiano R – Rome (Prima Porta), 22,7 km + ... km Roma v.v.
Totaal 1876 + … km

Ik ben al vroeg wakker met een gevoel van zekere opwinding. De laatste dag vandaag, jour de gloire, giorno suprema… als ik dit in mijn schrift schrijf zijn de batterijen van mijn tentlampje uitgeput… Rome lijkt als te bereiken doel meer impact te hebben dan Santiago vorig jaar, waarbij het onderweg zijn, de Camino, belangrijker was. Er komt een gevoel van trots in me op dat ik, ouwe knar, het gehaald heb. Zonder een centje zitpijn! Dank zij de Aessisbroek, ongetwijfeld. Geen moment verzuring gekend. Alleen jammer van een paar dagen rug en de laatste dagen die kou op mijn nek. Daar moet ik voorzichtig mee zijn. Het is per slot van rekening een ontsteking en genezing vereist rust. Om de inspanningen zo gering mogelijk te houden kies ik vandaag voor een kortere weg, de Via Tiberina, een drukke provinciale weg door het dal van de Tiber. Er loopt een befietsbare strook langs van ongeveer een meter breed. En het langs suizende verkeer moet je maar voor lief nemen. Jan wil vandaag het laatste deel van de route van Reitsma rijden, door de heuvels, zoiets al gisteren. Sinds hij met mij samen rijdt is hij beter gaan klimmen, zegt hij. En daar wil hij nog een kleine dertig kilometer van genieten. Dus rijden we vandaag weer alleen.

Het is een perfecte dag vandaag. In de ochtend is het al heerlijk qua temperatuur, de tent is droog… wat wil je nog meer. Wát een giorno suprema!
Om tien voor negen rijden na de nodige inkopen in de campingwinkel samen de poort van de camping uit. Bergaf, dan weer bergop, weer omlaag, weer omhoog tot bij Capena onze wegen scheiden. Jan naar rechts – omhoog – en ik naar links, omlaag. De drukte op de Via Tiberina is inderdaad behoorlijk. Goed aan de kant blijven luidt het devies. Het achteropkomende verkeer zorgt voor een behoorlijke rugwind. En de drukte en het lawaai, daar moet je toch aan wennen, want in Rome zal het zeker nóg ‘levendiger’ zijn.

Om half tien maak ik na vijftien kilometer even een pauze bij een verrijdbare snackbar op een parkeerplaats langs de drukke weg in de hoop daar een latte macchiato te kunnen krijgen. Maar ik vang bot. Gezeten op een muurtjes schrijf ik even wat in mijn schrift. Tot hier heb ik een gemiddelde gedraaid van 21,8. Heerlijk. De weg loopt af en toe vals plat omhoog en omlaag. Er zit ook nog een klimmetjes in dat net te lang is om op de macht door te stoempen. Bijna parallel met de Via Tiberina loop de autostrada. Daar zit natuurlijk het meeste verkeer op. Al met al toch een goede keuze dat ik deze route genomen heb. Je rijdt zonder al te veel inspanningen naar je einddoel toe. Het voelt als een beloning voor al het klimmen en afzien in de afgelopen weken. Het weer is nog steeds perfect. Wolkenloze azzuri hemel. Typisch Italia. Maar ook het enorme verkeersgedruis is typisch Italia. De mensen rondom mij heen praten niet met elkaar, nee, schreeuwen is de enige oplossing om zich verstaanbaar te kunnen maken.
Ergens binnen in mij zingt een kinderstemmetje: “We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal!”. Het naderende einde van een schoolreisje van een maand…

Om vijf over tien ben ik al op Camping Tiber met bijna 23 kilometer op de teller. Zo vroeg ben ik nog nooit op mijn plaats van bestemming geweest – de weg van thuis naar school even uitgezonderd. De receptionist maakt er geen probleem van. Ik kan een plekkie gaan zoeken en mijn tent opzetten. De grond is – typisch Italia – weer knoerthard. De enige steen die ik vind is zanderig en wordt per haring kleiner en kleiner. Als de binnentent staat is hij uiteengevallen in onbruikbare brokjes. Met de buitentent wacht ik dan maar tot Jan, “de man met de hamer”, gearriveerd is. Voorlopig heb ik een zee van tijd – nou, een meertje dan - om het bovenstaande te schrijven en het het wi-fi netwerk uit te proberen op het overdekte terras van de bar. Op een perfecte dag is álles perfect. Het draadloze netwerk werkt uitstekend. Wat dat betreft zitten we vandaag en de komende dagen gebakken.
Camping Tiber is net als die van gisteren een fraaie camping met veel groen, bloeiende struiken, veel schaduw en een koel zwembad. er zijn veel 'Hollanders'. Deze camping, die maar 20 km van Rome ligt, wordt veel gebruikt als uitvalsbasis om de stad te gaan bezoeken. Je kunt met een shuttlebusje en de trein zo vaak naar Rome als je wilt.

Om twaalf uur komt Jan het terras oplopen. De route was inderdaad ‘zoiets als gisteren’. Opnieuw veel klimmen en dalen. Maar hij heeft die 42 zware kilometers snel achter zich gekregen – een dik compliment is op zijn plaats.
Jan gaat een plek zoeken voor zijn tent. Dan eten we wat en rijden met lege fietsen de laatste twintig kilometer naar het ultieme doel, het Pietersplein.
Tot zover voorlopig. Straks zal ik dit verslag verder voltooien. Ik ben er!!!

's Middags om twee uur vertrekken we naar de città de Roma. Eerst een paar kilometer door het drukke voorstadverkeer en daarna het lange fietspad op langs de Tiber, roodachtig van kleur; het lijkt alsof Rome de loper voor ons heeft uitgelegd. Een vreemd fietspad overigens: hoewel het heerlijk drie tot vier meter breed is wordt het regelmatig onderbroken door hekken met smalle doorgangen. Een soort hindernisbaan dus. Als je hier met een bepakte fiets aankomt heb je keer op keer een probleem. Gelukkig had ik hierover gelezen in een groot aantal pelgrimsverslagen. We beschikken dus over legitieme voorinformatie, vandaar dat we met een lege fiets rijden.

Ergens op het fietspad ligt een brug met planken 'wegdek'. Aan het begin en einde hermetisch afgesloten met aan elkaar gelaste hekken van een meter vijftentwintig hoog. Geen doorkomen aan, tenzij je eroverheen klimt. Alle locale Italianen zijn hier al aan gewend. Het is al twee jaar zo. Er zit ergens een zwak plekje in het hout, en dat moet gerepareerd worden. Maar kennelijk lijkt het onmogelijk om dat in te plannen door openbare werken. Dus blijft de brug 'gesloten'. Je mag er dus niet overheen (ondanks het feit dat er geen omleiding aangegeven staat...), maar het kán wel. Dus klimt iedereen er 'gewoon' eroverheen. Fietsers hebben een groter probleem. Die moeten hun fiets twee keer binnen veertig, vijftig meter over het hek tillen en er dan zelf over klimmen. Als je met z'n tweeën bent heb je hulp aan elkaar. Nog problematischer is het voor fietsers die volledig bepakt zijn. Die moeten hun bepakking twee keer van de fiets slopen en er opnieuw op bevestigen. Een lachwekkende situatie.
Uiteindelijk rij je het drukke stadsverkeer van Rome binnen. Er zijn fietspaden, dat wel, maar je moet niet vreemd opkijken als er auto's op staan geparkeerd... de auto is hier de heilige koe. Hoe dichter je bij Vaticaanstad komt, hoe meer volk op de been. Als fietser wordt het laveren, remmen, sur-placen en wat dies meer zij. Enige behendigheid is dus vereist.

En dan plotseling zien we de pilaren van het Sint-Pietersplein voor ons. Een fantastisch gevoel. Rillingen, emotie. "Jan, we zijn er!" We geven elkaar een hand. Veni, vidi, vinci. De weg met al zijn hindernissen overwonnen!
We zijn onder de indruk van de enormiteit van het plein en vooral de basiliek. Wát een afmetingen! Ik heb de Duomo van Florence gezien, maar dit...
Wat doe je als je hier aangeland bent? Je maakt foto's van elkaar - alleen jammer dat de zon verkeerd staat. Niets aan te doen. Je kunt de zaak moeilijk een kwartslag draaien... een vriendelijk Canadese biedt aan ons beiden samen te kieken.
Daarna gaan we op de trappen zitten om zwijgend rond te kijken en te genieten van het bereiken van ons doel. En wát voor een doel! Onder de indruk, echt. Morgen komen we terug met de shuttlebus om een hele dag in deze prachtige (maar hier en daar best vuile) stad door te brengen. Het lukt niet de laatste stempel en de pelgrimsoorkonde in de wacht te slepen. Een van de kleurig uitgedoste soldaten van de Zwitserse Garde licht ons in ons dat het kantoor alleen 's morgens tussen half negen en twaalf 'aperto' is. Dus morgen terugkomen. We zullen dan probleemloss doorgelaten worden en hoeven niet in de rij te gaan staan om de Sint-Pieter te bezoeken. Een meevaller, tóch?
Een teleurstelling echter is het feit dat de paus op vakantie is tot 1 oktober en er woensdag dus geen openbare audientie is. Kómen we eens een keer in Rome, is híj op vakantie..!

Al met al een prachtige dag. Een tevens een raar gevoel dat we morgen niet meer hoeven op te stappen naar de volgende camping.
Overigens... als we het plein op komen zie ik het beeld van Petrus bewegen. Met zijn vinger wijst hij in onze richting. "Kijk, daar zijn ze..." ;-)