Twee dagen Umbrië, wonderschoon maar onbarmhartig

Dag 29 – Zaterdag 11 september
Assisi (via Monte Martani) – Narni-Testáccio, 95 km
Totaal 1783 km

Dag 30 – Zondag 12 september
Narni – Fiano Romano, 62,5 km
Totaal 1845 km

Aangezien er gisteren op de camping in Narni geen internetverbinding was, schrijf ik vandaag een gecombineerd verslag over de twee afgelopen reisdagen. Een sober verslag, denk ik, want fietsen met een stijve nek betekent dat je amper rond kunt kijken en genieten van de geweldige panorama’s naast je. Bovendien waren het zware ritten met enorm veel klimmen. Mark en Jolanda (zie een reactie een paar dagen geleden) hadden gelijk.
Hieronder een overzicht per dag.

Zaterdag
De hele nacht van vrijdag op zaterdag waaide het stevig. Ik sliep niet al te best. Het voordeel van de wind bestond uit het feit dat de tent ’s morgens droog was en gemakkelijk ingepakt kon worden. Om half negen vertrok ik samen met mijn Belgische kompaan Jan Janssens. Na zeven kilometer bezochten we het sanctuarium van Rivertorto. Dat bestaat uit een kleine stenen hut die het eerste onderdak was voor Franciscus en zijn volgelingen. In 1845 werd er een neogotische kerk overheen gebouwd. Maar op schaal, niet zo overdreven bombastisch als de basiliek van Maria van de Engelen die ik gisteren bezocht. Overigens heeft paus Benedictus deze plek drie jaar geleden ook bezocht. De foto’s hangen er aan de muur.
Met dit bezoek namen we afscheid van Franciscus om de komende zware kilometers hun beslag te geven. Het was prettig rijden met z’n tweeën. De vele klimmen deden we apart op eigen tempo. En vooral op ons gemak. Achteraf gezien viel het best mee.
Het was een koele dag met een koude wind die we gelukkig grotendeels in de rug hadden. Tegen vijf uur pas bereikten we na een lange klim de camping bij Narni. Nóg kouder en nóg winderiger.

Daar kon zelfs de innemendheid en warmte van de gastheer niet tegenop. De schemering viel snel in. We hadden afgesproken samen te koken en dat gebeurde in het donker, in de wind. Jan zorgde voor de saus en ik voor de spaghetti. Fleectrui aan, wij op ons krukje, de rest op de grond… er zijn wel gezelliger omstandigheden om van een maaltijd te genieten. Koud. Zelfs al was er internetmogelijkheid geweest, dan had ik het niet meer klaargespeeld om nog wat te schrijven. Na een lang gesprek met een lekkere wijn ‘van het huis’ zochten we vroeg onze warme slaapzakken op.

Zondag
Vannacht werd ik wakker van de pijn in mijn nek. Na het nemen van een paracetamol lukte het om door te slapen… tot half acht. Om negen uur waren we klaar om te vertrekken. Geïmproviseerde sjaal om mijn nek, vijftien graden, blauwe lucht, koude wind weer in de rug. Het was een vreselijk zware rit. Ontzettend veel klimmen en als beloning af en toe grandioze uitzichten. Umbrië is wonderschoon, maar genadeloos voor fietsers. Je moet het onderste uit de kan halen om van A naar B te komen, in dit geval van Narni naar Fiano Romano. In het boekje van Reitsma staan verschillende klimmen aangegeven. Maar de trajecten daartussen zijn ook helemaal niet vlak. Stijgingen van bijvoorbeeld twee kilometer aan vier procent lijken het niet waard om in de routebeschrijving opgenomen te worden… maar je moet ze wel omhoog. Ook als het om half twaalf al 27 graden is en de hitte daarna alleen maar toeneemt. De hele dag bleef het omhoog en omlaag gaan. Dit is Reitsma’s zogenaamde ‘lichte route’… hoe zwaar moet dan die hoofdroute wel niet zijn?

Om drie uur kwamen we beiden verre van okselfris bij de poorten van de camping aan na een slotklim van vijf kilometer. Ik had het niet meer. Veëdig wie e communie-jeske.
Nadat de tenten ergens in de schaduw opgezet waren besloot ik eerst eens een half plat uurtje plat te gaan om weer bij te komen. Daarna op zoek naar internetmogelijkheden. Genereus geeft men aan de gasten gratis wi-fi te bieden, maar met mijn notebook kan ik er niet op inloggen. In een aparte ruimte kun je gebruik maken van een directe aansluiting, voor drie euro per uur… ik weet niet hoeveel mensen het wel lukt met hun eigen laptop toegang te krijgen tot dit gratis wi-fi netwerk. Het moet toch wat opleveren, al is het maar via een omweg.

Het is nu kwart over zes. Jan en ik zitten tegenover elkaar onze weblog bij te werken. Vanavond gaan we ‘uit eten’ in het campingrestaurant; dat hebben we na zo’n dag als vandaag wel verdiend.
Morgen de laatste etappe, de kroon op het werk. We zetten de tent op de camping van Prima Porta en rijden daarna de laatste 18 kilometer met ‘lege’ fietsen naar het Sint-Pietersplein. De dagen daarna nemen we de metro naar de stad.
Jan vliegt vrijdag terug naar Charleroi, en ik donderdag naar Eindhoven.
Ik hoop dat ik morgen alvast tijd kan vinden om mijn persoonlijke indrukken onder woorden te brengen en er een intenser verhaal van te maken dan dit wat zakelijke verslag.