De reddende DB

Dag 3 – Maandag 16 augustus

St. Goar – Heidelberg, 32 km*

Totaal 239 km

Volgens mijn vooropgesteld plan is het vandaag de bedoeling een kleine 90 kilometer verder naar Leeheim te rijden en morgen van daar uit naar Heidelberg. Maar...

Klokslag negen rij ik alvorens echt op weg te gaan het smalle winkelstraatje van St.-Goar binnen om bij de Schlecker nog even een nieuwe tandenborstel te kopen - stom dat ik dit attrubuut gisterochtend had laten liggen in Rolandseck. Gelukkig was met maar een tandenborstel...

Twee kilometer onderweg rij ik om de legendarische Loreley heen, een 132 meter hoge rots waar de Rijn met een scherpe bocht omheen moet slingeren. In de gevaarlijke stroming zijn in het verleden veel schepen verongelukt. Een weemoedige melodie speelt door mijn hoofd: sol sol-la sol dó si la laaa sòòòl… met een romantische tekst van Heinrich Heine, geschreven in 1822:

Ich weiß nicht, was soll es bedeuten, daß ich so traurig bin,
Ein Märchen aus uralten Zeiten, das kommt mir nicht aus dem Sinn.
Die Luft ist kühl und es dunkelt, und ruhig fließt der Rhein;
der Gipfel des Berges funkelt im Abendsonnenschein.

Die schönste Jungfrau sitzet dort oben wunderbar;
ihr gold'nes Geschmeide blitzet, sie kämmt ihr goldenes Haar.
Sie kämmt es mit goldenem Kamme, und singt ein Lied dabei;
das hat eine wundersame, gewalt'ge Melodei…

‘Traurig’ ben ik bepaald niet, hoogstens een beetje bevangen door een dromerig gevoel van nostalgie. En de goudharige schone, de femme fatale voor menige schipper, is in geen velden of wegen te zien; ik hoor haar zelfs niet zingen. Zou ze uitslapen vandaag?

Hoe dan ook luidt de moraal van dit verhaal: laat je hormonen niet op hol slaan door goudblonde Duitse deernen, ook al zingen ze nog zó verlokkend…

Bij het schilderachtige plaatsje Bacharach met zijn prachtige vakwerkhuizen, ondermeer het Altes Haus uit 1368, maak ik, hobbelend over de beklinkerde straatjes, een kleine stop om foto’s te maken. De fameuze liedjesschrijver Burt Bacharach heeft hier zijn roots en spontaan worden nog meer beroemde melodieën in me wakker met als nummer één met stip de tophit ‘Raindrops keep falling on my head’.

Het begint er helaas stilaan naar uit te zien dat dit vandaag ook weer gaat gebeuren. En yes! Ik zie de herhaling van de dag van gisteren al helemaal voor me. Dat nooit meer. Na 28 kilometer besluit ik in Bingen op de trein te stappen…* De Deutsche Bundesbahn (DB) aangegrepen als redder. Een zwaktebod, ik weet het, maar je kunt niet ongestraft dagenlang de flinke kerel blijven uithangen. Gisteren heb ik de verleiding van de bordjes ‘Bahnhof’ manhaftig genegeerd. Maar vandaag… De spullen in de garage waren vanmorgen nog nat en alles zou vandaag en vooral morgen nóg natter worden. Een vooral ongezond vooruitzicht. En voor luttele twee tientjes kan daar iets aan gedaan worden.

In de jeugdherberg in deze oude universiteitsstad, waar ik morgen ook nog een dag zal blijven, zit ik deze woorden te schrijven. Op dit moment komt de Canadese leraar van gisteren binnen – ‘Hey teacher!’ – in gezelschap van een Rotterdamse motorrijder die aan het begin van een trip naar Azië staat. Ze vragen me om vanavond met hen mee de stad in te gaan. Daarom laat ik het voorlopig bij deze woorden.
Na het eten (een goede maaltijd voor 5,50) lopen we gedrieën, Canadese Justin, Rotterdamse Arnoud en Landgraafse May naar het busstation en later door de straten van de Altstadt van Heidelberg. Ingedachtig het lied van Bert uit Bacharach met ‘Raindrops falling our my head'.

Natte drukte zonder sfeer. Doodzonde. Toch maak ik links en rechts nog wat foto's. Zoals deze waarop Arnoud en Justin voor me uitlopen naar de karakteristieke Alte Brücke.

In een van de café's in dit straatje drinken we een halve liter inheems bier en voeren we lange gesprekken. In het Engels en af en toe in het Frans; Justin is per slot van rekening Canadees. Zo zie je maar: ik kom niet alleen fietsers tegen maar ook motorbikers, maar niet van een Hell Devilsgehalte. Om half elf terug in de jeugdherberg kan er nog even geïnternet worden. Waarvan hiervan akte

Morgen zal ik de ruim vier kilometer naar de Altstadt te voet afleggen. With raindrops. Regenjas, capuchon, zonneklep als afdakje voor mijn bril. Vooral actief. Memories of Heidelberg are memories of you. Wat ik hiermee bedoel zal ik morgen nader verklaren. Welterusten vanuit een nat Heidelberg.

PS. Bedankt allemaal voor jullie reacties en vooral de harten onder mijn riem. Slecht weer kent steeds één zekerheid: ooit houdt het eens op. Woensdag wordt het weer beter. En dankzij de DB blijf ik toch op koers. Met droge spullen. Zo is het toevallig ook nog eens een keer.