Historie en kunst aan de Ádige

Dag 17 – Maandag 30 augustus
Rustdag Verona

Een rustdag. Zo staat het gepland. Maar achteraf gezien geldt dat alleen voor mijn fiets. Die is namelijk de enige die vandaag niet van zijn plek komt. Is er morgen tenminste een van ons tweeën uitgerust…
Al vroeg in de ochtend schrijf ik de indrukken van de opera van gisteravond van mij af en zet ze meteen op de blog. Mark en Jolanda zijn inmiddels weer naar de stad vertrokken. Straks zal het ‘onze’ laatste avond zijn. Zij rijden hun eigen route door de Apennijnen, komen een paar dagen eerder in Rome aan en zijn al weer in Nederland als ik er het Pietersplein oprijd.

Even na elven komen Frank, mijn ´neefje´, en Renata met hun kinderen Colin en Kayleigh, die aan het Gardameer vakantie houden. Na wat gedronken te hebben kijken we even rond op de camping. Deze wel heel bijzondere overnachtingsplaats. Een nette camping? Nou, nee. Een ronduit smerige camping? Nnnnja. Het sanitair is zeker niet ‘je dat’. Het betere hap-snap-flanswerk. Het terrein van deze voormalige vesting is uiterst geaccidenteerd. Overal steile klimmetjes, afdalinkjes, trapjes; op alle niveaus, zijn kleine plateautjes te vinden voor een of meer de tenten . Her en der met leuke overkapte picknickzitjes ertussen. Kleine paadjes en poortjes verbinden deze ‘ligplaatsen’, maar je moet er wel enige tijd zijn om de weg in het doolhof te kunnen vinden. Nee, hier voelt niet iedereen zich thuis. Maar ik wel. Dit is paradijselijk basic, en dat is toch een van de redenen van mijn tocht. Back to basis, in meerderei opzichten.

Met de auto gaan we naar de stad. Franks ‘tomtom’, Truus genaamd, heeft een spannende afdaling door smalle, met rivierstenen geplaveide straatjes voor ons in petto. Er is dus nog een andere weg naar beneden dan die wij gisteren naar boven gefietst hebben. Maar via de weg van ‘Truus’ zou dat denkelijk heel wat moeilijke geweest zijn.
We parkeren de auto in de garage bij Piazza Cittadella, vlak bij de Arena. Daar zijn ze al bezig met het opruimen en vervoersklaar maken van de decorstukken. Zes gouden sfinxen staan al in slagorde klaar op een wagen. Via de marmergeplaveide Via Mazzini, zo’n beetje de P.C.Hooftstraat van Verona, lopen we naar het Piazza Erbe, het voormalige Romeinse forum en in later jaren omringd met fraaie gevels en paleizen. Het kloppende hart van de stad, terras aan terras. Hoog op een zuil de gevleugelde Venetiaanse leeuw, symbool voor Sint Marcus, schutspatroon van de republiek Venetië waaronder Verona in het verleden lang ressorteerde.

Hier in de buurt bezoeken we verschillende historische pleinen die allemaal min of meer verscholen liggen achter de façades van het grote plein. Je kijkt je ogen uit op de rijkdom uit vroeger eeuwen toen vermogende patriciërsfamilies de stad regeerden.
En tenslotte, the múst, la Casa de Guilietta, het huis waar volgens de legende Julia woonde, die een verboden liefde had met Romeo. Op het binnenplaatsje het balkon waar zij hun heimelijke nachtelijke ontmoetingen hadden. Het is er afgeladen vol met mensen van allerlei nationaliteiten, de meeste gewapend met een camera. Hier moet je geweest zijn. En een foto vormt een alleszins geaccepteerd bewijs.

De muren onder de toegangspoort staan berstensvol met graffiti, allemaal liefdesverklaringen in allerlei schrifturen, zelfs hebreeuws en Japanse karakters… maar waar zie je geen Japanners ..? Onvoorstelbaar eigenlijk dat een fictief verhaal, ooit hier ontstaan en later door de grote Shakespeare wereldberoemd gemaakt, zoveel mensen over de hele wereld weet te boeien en naar deze stad te trekken. Op welke wijze ooit de keuze op dit huis viel, weet ik niet. Maar la Casa de Guilietta is niet het enige in zijn soort. In Zuid-Frankrijk zag ik ooit La maison deTartarin, het zogenaamde huis van een verzonnen romanfiguur van Alphonse Daudet. Maar dit terzijde.

Tegen half drie nemen we afscheid van elkaar. Frank met zijn gezin terug naar het Gardameer, waar de kinderen nog even het zwembad in kunnen, en ik in mijn eentje, zonder erop te hoeven letten dat iedereen bij elkaar blijft, verder het noordelijk stadsdeel in. Hier bezoek ik twee kerken: de Sant’ Anastasia (met prachtig beschilderde plafondgewelven en vele familiealtaren) en uiteraard de oude Dom, de Duomo Cattedral di Santa Maria Matricolare (foto), een reusachtige romaanse kerk uit de 12e eeuw, waarvan de oudste delen zelfs dateren uit de negende eeuw. De voorgevel is zo te zien in later eeuwen aan de toen geldende mode aangepast. Pracht en rijkdom, je weet soms niet wat je ziet.

Dan is het inmiddels vier uur. Alvorens de Ponte Pietra over te steken en aan de moeizame trappenmarathon naar Castel San Pietro te beginnen neem ik nog even een pilsje op een terras vlakbij de brug.
“Quanta costa?”
“Quattra cinquante, four fifty…”
Alsof ik een dreun op mijn hoofd krijg.
“Four fifty? For one bear?!
“Yes.” Zonder verder blikken of blozen.
Dan voel je je ge….

Zo, dit moet ik even kwijt na deze ´rustdag´. Redelijk opgebrand door de lange stairway neem ik meteen mijn laptop om jullie hiervan deelachtig te maken. Drie verslagen in twee dagen... dat krijg je als je op een camping bent met wi-fi en je alle tijd hebt. Het weer is hier heel wat beter dan in Nederland, zo verneem ik van internet. Alle sterkte daarmee. Hier blijft het goed en gelukkig niet te warm. Voorlopig tenminste.
Morgen gaat het naar het geheel ommuurde stadje Montagnana en van daaruit verder. Florence, Assisi, Rome. Dwars op en af door de Apennijnen. Over twaalf dagen ben ik er.