Hier kotste Goethe

Dag 6 – Donderdag 19 augustus

Grötzingen/Karlsruhe – Tübingen, 106 km

Totaal 415 km

Gisteravond was het gezellig. We zaten we bij elkaar met een groep ‘Reitsmafietsers’. Piet en Corrie uit Michielsgestel en ikhebben het voornemen Rome te halen. Een ander echtpaar (ik ken de namen niet) houden het op Bregenz (het eerste boekje) en Harald rijdt als solofietser naar Verona, waar hij zijn vrouw ontmoet om een scène te maken bij het balkon van Julia. De bekende liefdesscène wel te verstaan. Hij moet alleen nog snel gitaar leren spelen. Fietsers hebben allemaal hun eigen verhalen. Nogmaals en heerlijke avond.

De nacht begon koud. Ik trok op gegeven moment zelf mijn fietslasje aan in de slaapzak. Het geluidsdecor was er een dat me deed herinneren aan een overnachting op mijn eerste tocht naar Lourdes met John op de camping van Benoît bij Poitiers in de nabijheid van een stalen spoorbrug waar de hele nacht treinen overheen denderden. De camping van Karlsruhe zorgde voor een overtreffende trap: niet alleen de treinen maar ook een voortdurende nadrukkelijk verkeersgedruis. Het leek op een geluidsmix van een bijenkorf, een wespennest en een kolonie hommels in Dolby Surround System. Vooral de aanwezigheid van de hommels geeft je een indruk wat het woord ‘hommeles’ eigenlijk betekent. Het was hommeles. Een oneindig gegons. Je moet hier maar wonen. Dan ervaar je The Sound of Silence van Simon en Garfunkel als een surrealistische song over iets dat niet bestaat, of op z’n minst niet voor te stellen is.

Toch heb ik goed geslapen vannacht.

Om kwart over zes begin ik als eerste op de camping met plastic te knisteren omdat ik op tijd wil vertrekken. Plotseling merk ik dat ik doormijn rug gegaan ben. Oké, geen paniek, lastig, maar ik weet wat me te doen staat de komende dagen.

Om kwart voor acht rij ik gepakt en gezakt de poort uit. De lucht is nog bewolkt, maar laat af en toe de zon toch even zien. ‘Hij komt, hij komt, die lieve goede…’- je voelt dat de zomer er weer aankomt. Het volgen van de route levert aanvankelijk problemen op. Of dat nou ligt aaneen ‘mangelhafte’ beschrijving of aan mijn eigen oplettendheid, dat laat ik in het midden. Vaak is het een kwestie van interpretatie van het geschreven woord. Daar hebben overigens al hele volksstammen in de historie problemen mee gehad. Míjn problemen bestaan uit het rijden van een paar extra kilometers. Het is sowieso al zo’n lange etappe vandaag… maar aan een boom zo vol geladen mist men een, twee kilometertjes niet.

Datzelfde overkomt mij ook weer in het inmiddels uitbundig zonnige Pforzheim. De eerste keer wordt ik door een oudere heer op de goede weg gezet, de tweede keer stap ik een fruitwinkeltje binnen, natuurlijk voor fruit, maar ook om de weg te vragen. Laat het nu een Turkse winkel zijn. De eigenaar komt niet verder dan een schouderophalend ‘Weiss nicht’. Een volgende autochtoon zorgt er tenslotte voor dat ik op de weg langs de Würm terecht kom. Een schitterend nauw dal met aan weerzijden hoge beboste hellingen waar dit riviertje zich letterlijk als een worm doorheen kronkelt. Het eerste stuk bestaat uit een sprookjesachtige bosweg langs dit kabbelende en over vele stenen en rotsblokken buitelende en klotsende bergriviertje. Daarna gaat het verder over de asfaltweg, gelijkmatig stijgend van 280 naar ruim vierhonderd meter. Vals plat noemen ze dat, maar op den duur gaat het aardig in je benen zitten.

Ik rij vandaag door veel mooie dorpjes van Baden-Württemberg. Tachtig kilometer oostwaarts, 50 kilometer ‘achter’ Stuttgart, ligt bij Welzheim het vlekje Eberhardsweiler. Hier woonden vóór 1800 eeuwenlang de voorouders van mijn jongste kleinzoon Bjarne. Bjarne Lindeijer. Die familie heette toen nog Lindauer, oorspronkelijk afkomstig van het stadje Lindau aan de Bodensee, waar ik over drie dagen mijn eerste rustdag zal houden… als een soort retraiteachtig eerbetoon aan kleinzoon Bjarne. En zijn vader Arnold, mijn schoonzoon, natuurlijk.

Om half twaalf ben ik al goed halfweg als ik na 54 kilometer een pauze maak in een pittoreske schuilhut bij de bushalte in Hausen. Ik merk dat ik behoorlijk scheef loop. Omdat niemand in de buurt is ga ik plat om mijn rug liggen om oefeningen te doen. Net als vorig jaar op Cruz de Ferro…

Om twee uur sta ik bij het informatiebord van Naturpark Schönbuch, het voormalige jachtterrein van de koningen van Württemberg, waar de route dertien kilometer doorheen loopt en waar menigeen behoorlijk verdwaalt of ‘verloren raakt’, zoals de Belgen dat uitdrukken. Een de twee echtparen op de camping hadden zelfs een soort stafkaart van het gebied gedownload om te voorkomen dat het hen ook zou overkomen. De angst zit er kennelijk goed in. Ik heb een kopie van hen gekregen en sta dus dubbel gewapend het infobord te bestuderen. Niettemin kom ik er maar moeilijk wijs uit, maar geef me manhaftig op pad. Voortdurend twijfel ik. Een echt bos ziet er heel anders uit dan de meest gedetailleerde kaart ervan. Ik kom geen mens tegen. Een onbewoonde wereld. Hier heerst de echte Sound of Silence die de inwoners van Karlruhe en andere steden heel onwennig in de oren zal klinken en waarschijnlijk zal aanzetten tot het maken van een afspraak bij de oorarts. Als ik het even helemaal niet meer weet verschijnen plotseling vanuit het niets een opa en oma met twee kleinkinderen. Engelen? In ieder geval krijg ik zo’n duidelijk aanwijzingen dat ik de uitgang van het ‘unheimliche’ doolhof – zo voelt het tenminste – op eigen houtje vinden kan. Dan is het ergste leed geleden. Je glijdt over vlakke wegen Tübingen binnen. Een ware verademing na een pittige dag waarop vele kuitenbijters voor de wielen kwamen. Maar mijn conditie is al heel behoorlijk. Een duel met een onbepakte fietser, die me hooghartig passeert aan het begin van een smalle helling van 1300 meter, weet ik op slinkse wijze in mijn voordeel te beslissen door in de laatste tweehonderd meter nog een tandje bij te schakelen. Even bellen en hem met een ‘Danke schön’ volle kracht voorbij steken. Uit deernis kijk je dan niet meer om naar het gezicht van de verliezer. En… ik ben echt niet moe en knal boven meteen door. Dat geeft vertrouwen voor de naderende Alpen.

In Tübingen – hier zien we de Neckar weer die we in Heidelberg verlaten hebben - rijd ik even rond door de binnenstad. Prachtige oude vakwerkhuizen, gezellige terrasjes en veel jonge mensen; het is een universiteitsstad. Veel herinnert hier aan de oude Goethe, Johann Wolfgang vom Goethe (1749-1832). Als student kwam ik met hem in aanraking. In de zogenaamde Sturm und Drangtijd schreef hij de bestsellen Die Leiden des jungen Werthers, een monument van de melacholieke, Piet Paaltjesachtige jongeling. In dit boek staat ook de volgende visie op mensen die uit hartstocht buitenissige dingen doen, zoals ik in deze weken bijvoorbeeld, en hoe mensen daar tegenaan kijken.

… meine Leidenschaften waren nie weit vom Wahnsinn, und beides reut mich nicht: denn ich habe in einem Maße begreifen lernen, wie man alle außerordentlichen Menschen, die etwas Großes, etwas Unmöglichscheinendes wirkten, von jeher für Trunkene und Wahnsinnige ausschreiten mußte. Aber auch im gemeinen Leben ist's unerträglich, fast einem jeden bei halbweg einer freien, edlen, unerwarteten Tat nachrufen zu hören: ' der Mensch ist trunken, der ist närrisch!' Schämt euch, ihr Nüchternen! Schämt euch, ihr Weisen!"

De geest van Goethe waart nog steeds in Tübingen rond. Er is zelfs een zogenaamd Goethehäuschen. In de Münzgasse, tegenover de Stiftkerk, hangt een bordje aan een gevel met het opschrift "Hier kotzte Goethe"…

Na enige omzwervingen bereik ik Neckarcamping Tübingen. Groot, alles erop en eraan voor 14 euro. Zelfs wi-fi, waardoor ik weer in staat ben om dit verhaal op de blog te zetten.