Schwäbische Märklinlandschappen

Dag 7 – Vrijdag 20 augustus
Tübingen – Sigmaringen (Donau), 73,3 km
Totaal 500 km


Ik wordt wakker in een soort druipsteengrot. De druppels hangen overal aan de binnenkant van de tent. Ook buiten is alles nat van de dauw. Het loopt er in beekjes vanaf. Door de bomen krijgt de zon geen kans. Dat wordt geen vroege start vandaag. Om half zeven sta ik op. Prima geslapen vanaf gisteravond tien uur. ’s Avonds in het restaurant waar ik zat te bloggen zag ik Harald en Piet en Corry. De eerste was er om zeven uur, het stel uit ‘Gestel’ druppelde om negen uur binnen bij het ultieme vallen van de avond. Ze blijven allemaal nog een dag in Tübingen.

Opstaan en aankleden in de kleine tent verloopt heel wat minder soepel dan normaal, zeg maar moeizaam. Als een oude opa. Allerlei handelingen moeten letterlijk ondersteund worden. Toch voelt mijn rug al een stuk beter dan gisteren. Ik besluit alles rustig aan te doen.

Tijdens het opruimen vliegt opeens een jong meesje de tent in en meteen linea recta verschrikt er weer uit. Later zie ik dat het een (kleine) grote boodschap op mijn stoeltje gedeponeerd heeft. Onder de schepselen des Heren bevinden zich nu eenmaal vele viespeuken; en dat hoeven niet perse allemaal vogels te zijn… oké dan, vreemde vogels misschien.

Omdat het drogen niet opschiet pak ik alle tassen weer uit om thee te zetten. Om acht uur - normaal ben ik dan al op weg - zit ik op het toilet. Een mens lijkt wel geschapen als poepmachine…. Als ik bijna klaar ben en mijn fiets opgetuigd heb vraagt een aardige buurvrouw me op de valreep nog even op de koffie. Haar man is leraar en is jarenlang voorzitter van een schoolbestuur geweest. Gesprekstof te over. Leuk stel. Ze vragen mijn bloglink om me verder te volgen. Het is intussen half tien als ik opstap.

De stad uitkomen is geen probleem, maar een paar kilometer verder mis ik bij een ingewikkelde rotonde een bordje en zwoeg even later in een bos een supersteile helling omhoog. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Als ik teruggereden ben zie ik het bordje wel. Dat komt ervan als je te snel wilt. Eigen schuld, dikke bult. In Gomaringen stop ik bij de Lidl om brood en fruit te kopen. Helaas is de rij voor de kassa lang. Ik sta met drie nectarines, een banaan en een pakje brood in in mijn hand in een rij met mensen die in alle rust hun weekboodschappen op de lopende band deponeren. Twintig minuten later stap ik weer naar buiten en merk dat het intussen behoorlijk warm geworden is. De Schäbische Alb wacht, een beklimming van driehonderd naar ruim zevenhonderd meter. Pittig. Na het steile stuk met de haarspeldbocht pauzeer ik even op een parkeerplaatsje, trek mijn doornatte spullen uit en klim in mijn onderhemdje verder. Boven kom ik op een soort plateau met golvende velden en bergen, waartegen witte Märklindorpjes met karakteristieke kerktorens met uienspitsen zich tegen het donkere groen aftekenen. Je mist alleen de elektrische trein. Kortom, het is een mooie route vandaag door een beeldig landschap.

In de buurt van Sigmaringen verandert dat aanzienlijk. De route leidt door een bos met pittige klimmetjes over onverharde paden. Er zijn twee alternatieven. In de nieuwste variant zit een klim van een halve kilometer aan 8 procent. Ik kies voor de oudste variant omdat routeschrijver Hans Reitsma daar geen klimmetjes in vermeldt. Maar ze zijn er wel degelijk. Op een punt waar ik schuin rechts moet, werkelijk tegen een muur op – make it a little… -, ga ik naar links en kom via een pad langs een spoorlijn weer op de route. Wellicht een beter alternatief voor een volgende druk. Het venijn zit vandaag dus duidelijk in de staart. Redelijk afgepeigerd en ‘uitgewoond’ bereik ik Sigmaringen, een stadje waar een gigantische Disneyachtige burcht schitterend bovenuit steekt. Een optrekje van de Hohenzollerns. De camping is snel gevonden. Er is maar een klein weitje voor trekkers met een robuuste picknicktafel in het midden. Het loopt al snel vol. Ik leg mijn nat ingepakte grondzeil alvast te drogen en ga me eerst eens verwennen met een dik verdiende grote pils op het hoge terras boven het weitje. Zo kan ik naar huis bellend mijn perceel bewaken.

Als ik later mijn tent opzet en alle natte spullen (door de dauw vanochtend) te drogen heb gehangen begint het zowaar te regenen..! Al is het maar een bui, toch genoeg om het drogen weer teniet te doen. Moeder Natuur zal zich verkneukeld hebben bij het zien van mijn reacties, denkelijk samen met Pluvius die weer eens even mocht. Ik kook mijn potje aan de grote tafel. Spaghetti à la papa en soep. Dat gebeurt in gezelschap van een Duits deelgezinnetje bestaande uit Mutti, de elfjarige Bernard en de dertienjarige Andreas, die Vati en de andere kinderen een weekje thuis hebben gelaten voor een stuk Doanauradweg. O ja, hier stroomt de Donau voorbij… ter breedte van de Rur, want enkele tientallen kilometers hier vandaan ontspringt ze.

Na me gedoucht te hebben vertrek ik te voet naar de binnenstad en een internetcafé. Het blijkt een smalle pijplade met vijf pc’s, gedreven door Noord-Afrikanen die tijdens het schrijven hiervan zich rad van tong te buiten gaan aan onverstaanbare klanken. Ze rekenen twee-vijftig per uur. Daarom probeer ik dit verhaal snel af te maken. In het weekend – morgen rijd ik naar Lindau aan de Bodensee, waar ik zondag een dagje blijf – hoop ik weer wat meer tijd te hebben. Het lukt niet vai mijn laptopje en het werken op het Duitse toetsenbord en via de huiscomputer verloopt moeilijk. Ook zit er een enorme tijdsdruk op omdat ze willen sluiten. Ook de foto's willen niet echt. Jammer. maar je kunt niet overal het beste van het beste krijgen. Het blijft aanpassen aan de omstandigheden.

Bedankt voor de geweldig leuke reacties op de blog. Ga zo door mijn kinderen.