Rustig dagje Vorarlberg

Dag 10 – Maandag 23 augustus

Lindau – Bregenz – Bludenz, 76,1 km

Totaal 696 km

Er vliegt een krassende kraai over de camping. Dat heeft iets onheilspellends. Iet van een sombere, winderige herfstdag. 23 augustus, je ruikt september al. Op weg naar de Bodensee reed ik al langs versgeploegde akkers, met die nostalgische geur. Rond de klok van zes begint het op de tent te druppelen, een korte bui weliswaar, maar dat betekent in ieder geval wel dat de tent niet droog opgeruimd kan worden.

Het voorspelde onweer van gisteravond viel mee. Alhoewel… ik weet het eigenlijk niet precies, want toen de donderslagen dichterbij kwamen, stopte ik de oordopjes in en viel in slaap.

Vanochtend is de lucht met flarden bewolkt als ik om half zeven opsta, her en der verguld door de opkomende zon. De temperatuur is heerlijk. Er komt slechts een iel zuchtje wind uit het zuidwesten, maar straks tussen de bergen kan die alle kanten opdraaien.

Om zeven uur zit ik op mijn krukje aan mijn eerste ontbijtje te genieten van de stilte van de ochtend. Na het boterhammen smeren voor onderweg begin ik alles op te ruimen en in te pakken. Als ik om kwart over acht vertrek is er sprake van werkelijk briljant fietsweer. Het feit dat na een half uur, als ik al lang en breed in Oostenrijk ben, even een kort buitje valt doet daar niets aan af. Het is heerlijk fietsen. De wind blaast in het dal vanuit het noorden. Mag ik ook eens geluk hebben?

Vanaf de Bodensee gaat het verder zuidwaarts langs een kanaal. Dat zou je denken, daar lijkt het op. Maar het is de Rijn, die men zo’n eeuw geleden recht-toe-recht-aan gekanaliseerd heeft om overstromingen te voorkomen. De fietspaden zijn van wisselende kwaliteit. De kolossale toppen van het Vorarlberggebied komen steeds dichterbij en langzaamaan lijk ik erdoor ingesloten te worden.

Bij Leopoldsau raak ik het routespoor weer eens bijster. Bij een brugje vraag ik een oma met een kleinkind hoe naar het volgende dorp te komen en zij dirigeert me terug. Helemaal in tegenstelling met het routeboekje. Niettemin volg ik haar advies op, maar al snel wordt het me duidelijk dat dit helemaal niet kan. Als ik weer bij het brugje teruggekeerd ben, staat er een man bij haar met een mountainbike.

- “Sie hätten keinen besseren treffen können, er weiss alles in der Gegend”, geeft ze me over aan het heerschap, dat een treffende gelijkenis vertoont met de Nazi-Ortskommandant uit de film The Sound of Music. Hij kijkt in mijn routeboekje.

- “Also sie wollen naar Bludenz…”

- “Ja, aber zuerst richtung Feldkirch…”

- “Sie brauchen gar nicht in Feldkirch zu kommen wenn Sie naar Bludenz gehen”, beweert hij, hoewel de route dit toch duidelijk aangeeft.

- “Aber hier im Buch steht…” begin ik mijn verweer.

- “Ach was, Buch. Wer hat das dann g’mocht? E Holländer? Soll der es besser wissen als ich?! Ich kenne hier alle Wege. Ich fahre hier schon mehr als vierzig Jahre rund. Schmeissen Sie das Buch weg und fahren sie hinter mir her. Ich bring Ihnen schon nach Bludenz.

- “Das wäre sehr freundlich von Ihnen…aber…” En ik wijs weer op de route in het boekje.

- "Das Buch stimmt nicht!” Zijn toon culmineert naar kwaadheid. “Sie wollen nicht horchen! Sie… Sie… Sie sind ein… ein… Sie habben etwas im Kopf und wollen nicht auf mich horchen! Sie wóllen nicht horchen.” En met een wegwerpgebaar loopt hij weg. Je hebt onderweg af en toe prachtige ontmoetingen. Vaak met ‘engelen’, plotselinge redders in de nood. Maar wat was deze dan..?

Ik besluit op mijn eigen intuïtie en richtinggevoel af te gaa en vervolg mijn weg weer in zuidelijke richting. Een ingewikkelde klus. Maar na enkele bijster slechte dijkpaden kom ik bij Koblach weer op de route. Bijna veertig kilometer achter de wielen met een gemiddelde van 19,3. En dat ondanks het keren, langzaam een rondje rijden bij routetwijfels en vragen. Ik las een eetpauze in en maak notities in mijn schrift over de markante ontmoeting in Leopoldsau. Deze naam dient overigens gelezen te worden als Leopolds-au, de uiterwaarde van Leopold; niet als Leopold-sau, ondanks het feit dat een ‘sau’ gesprek was. Of heette hij misschien Leopold?

Onderweg kom ik na een kort klimmetje in een gehuchtje met eigen waterplaats. Op de stenen bak staat het jaartal 1911. Al bijna honderd jaar stroomt hier dag in dag uit helder en zuiver bronwater uit de grote open kraanhaan. Ik kan niet nalaten hiervan gebruik te maken en zet mijn fiets tegen een enorme overkapte stapel gehakt brandhout. En het water is heerlijk.

Ook passeer ik een paar heldere meertjes die een opvallende turquoise oppervlakteweerschijn hebben. Bijzonder fraai, zeker als er zich een berg in spiegelt. Ik rij vandaag de hele dag al als een toerist, stap overal af om foto’s te maken en geniet.

Mooie fietspaden worden afgewisseld met onverharde wegen, zoals een kilometerslange steentjesweg door een bos, vals plat omhoog naar het mooie Feldkirch. Dan keldert dat gemiddelde natuurlijk enorm. Na zestig kilometer is het nog 18,5 en als ik om twee uur na een lange stevige klim op camping Seeberger in Bludenz arriveer is het geslonken naar 17,9.

- “Ich denke nicht dass es viele Radfahrer gibt die hier frisch Ihrem Büro einlaufen”, begroet ik de beheerster. Ik krijg een sleutel voor de sanitaire ruimtes en moet daarvoor een borg van 50 euro (!) betalen, die bij het vertrek uiteraard weer verrekend wordt met de campingprijs. Vreemd. Maar anderzijds… het is een ongelooflijk propere, nette, strak-moderne camping. Het gras van de kampeerplaatsen is gemillimeterd als op een golf-tee. Sanitair als in een hotel. En het uitzicht is onvoorstelbaar formidabel. Helemaal rondom ben ik omgeven door hoge Alpenjoepen. Er is helaas geen eigen kantine. Het restaurant naast de camping is op maandag gesloten. Niet dat me dit iets doet, want ik kook toch zelf.

Omdat het zo warm is, nagenoeg windstil en broeierig, zit ik in mijn zwembroek aan een blankhouten terrasset dit verhaal te schrijven. Behalve de ontmoeting met de Orts-Kommandant van Leopoldsau een doorsnee dag zonder veel hoogtepunten en problemen. Ik ben vandaag bijna ongemerkt gestegen van vierhonderd naar bijna zeshonderd meter. Morgen gaat het de Arlbergpas op. Achttien honderd meter. Het zal me benieuwen.

* Door problemen in het internetcafe konden er in Bludenz geen foto´s geplaatst worden. dat heb ik in Merano alsnog ingehaald.