Ein Lindauer Sonntag

Dag 9 – Zondag 22 augustus

Rustdag Lindau, 10,4 km

Totaal 620 km

Mijn rug is weer in orde. Geen pijn meer. Over. Weer achter de rug. Om half zes ben ik al wakker. Snel ingeslepen bioritme. Ik voel me uitgerust, de hele nacht geen trein gehoord, terwijl de spoorlijn toch zowat langs de omheining van de camping loopt. Ik moet me dwingen om nog even te blijven liggen. Ik zou zo weer op de fiets willen, de Alpen in… maar kom, ik mag best van deze dag genieten, de accu weer helemaal opladen. Oké, nog een uurtje dan. Vrijheid is uiteindelijk het eindeloos kunnen uitstellen van te maken keuzes.

Om half zeven sta ik op om te douchen en voor een voelbaar hoognodig toiletbezoek, trek alvast mijn zwembroek aan en mijn fleece trui, die voortdurend van rol wisselt tussen warmteverschaffer en kussenvulling. Een breed inzetbaar kledingstuk.

Het belooft een geweldige dag te worden. Geen wolkje aan de hemel, geen zuchtje wind. Zondagsrust. Iets in mij begint te zingen: ‘Oh, what a beautiful morning, oh, what a beautiful day…’ uit een of andere musical waarvan me de naam niet te binnen wil schieten. Maar we zijn toch in Duitsland, op een steenworp afstand van Oostenrijk; bestaat er geen Duits equivalent voor deze song? Ik vrees dat je dan al snel in het Heino-repertoire belandt. Niets mis mee, maar niet mijn ‘ding’.

Aan het ontbijt gezeten – een boterham van gisteren met veelkruidenthee – neem ik mijn schrift op de knie om de bovenstaande overwegingen lucht cq. papier te geven. De torenklok van Lindau-Zech slaat zeven bronzen tonen de stilte in. Op dit met tentjes volgepropte trekkersveldje ben ik de vroegste opstaander. Rust, genieten. Wat ben ik toch een bofkont dat ik deze tocht mag maken. Dat mijn bejaarde lijf dit nog allemaal aankan. Daar mag je de Schepper best dankbaar voor zijn. De hele dag passeer ik veldkruisen, niet van die kleintjes als in Limburg, maar grote, monumentale werken, al of niet kleurig gepolychromeerd. En telkens sla ik een kruis. Bedankt.

Stilaan begint Vader Zon het veldje in een gouden licht te zetten. Werk aan de winkel, want alles moet weer drogen. Het bovenmatig geslaagde werk van Zuster Dauw moet weer ongedaan gemaakt, vernietigd worden. Een dagelijks terugkerend ritueel. Als ik Zuster Dauw was, zou ik op den duur moedeloos mijn bijltje erbij neer gooien. Als zij dat zou doen, dan zou ik er geen probleem mee hebben. Want ze zorgt bijna dagelijks voor een hoop onwelkom geklieder in de vroege ochtend.

Boven de bomen zie ik een veelkleurige luchtballon. Even later nog een en nog een. Wat moet het geweldig zijn om nu boven de Bodensee te vliegen. Jaloers? Nee, want hier op dit rustige veldje is het ook weldadig. Het leven is niet alleen goed in het Brabantse land…

De volgende vroegopstaanders spoeden zich intussen met slaperige ogen voorbij richting sanitairgebouw. Over een of twee uur zullen alle vogels gevlogen zijn, het veldje leeg achter laten om weer ruimte te maken voor de volgende, zondagse invasie. Het is hier een komen en gaan van fietskampeerders, een soort duiventil.

Als ik even later op mijn ochtendwandeling bij het strand aankom zie ik een overdonderend tafereel voor me. Aan de overkant van het water stijgt een bonte vloot van luchtballonnen op om over Lindau te drijven. Majestueus. Dan ben je blij dat je de camera bij je hebt.

Als de winkel opengaat koop ik drie ovenverse Semmelbrötchen die ik verorber met Oberschäbische Weisswurst als beleg.

Om half negen ‘bitten die Glocken zur Kirche’. Als je op een rustdag een uurtje aan de kerk besteedt, krijg je daar vaak veel voor terug. Zeker ditmaal. De St. Maria Königin des Friedens is een strak modern gebouw, maar toch sfeervol en smaakvol ingericht.

In het misboekje tref ik een gebed van de heilige Thomas Morus aan dat ook enigszins op mij slaat:

Schenken Sie mir Gesundheit des Leibes, mit den nötigen Sinn, ihm möglich gut zu erhalten.

Schenke mir eine Seele der die Langeweile fremd ist, die kein Murren kennt, und kein Seufzen und Klagen, und lass nicht zu, dass ich mir allzuviel Sorgen mache um dieses sich breit machende Etwas, das sich ‘Ich’ nennt. Herr, schenke mir Sinn für Humor, gib mir die Gnade einen Scherz zu verstehen, damit ich ein wenig Glück kenne im Leben und anderen davon mitteile.

Dat neem je even gratis mee. Die Thomas… helaas is hij nu mores, geleerd of niet.

De mis wordt gedaan door een rijzige, atletisch gebouwde Nigeriaanse priester van rond de veertig; een beetje een Louis Amstrong-look-a-like, maar dan een stuk smaller. Hij spreekt met een typisch negroïde klank en een dito uitspraak. Omdat het vandaag een Mariafeestdag is, worden overwegend Marialiederen gezongen, waarvan ik de meeste vanuit een boekje kan meezingen. De organist, die met een mooie hoge bariton voorzingt, houdt er kennelijk van om regelmatig alle registers open te trekken, bombastisch, theatraal, zo hard dat de volkszang nauwelijks meer te horen is.

De preek is geen gewone preek maar een boeiende vertelling, kracht bijgezet door velerlei natuurlijke gebaren, dynamiek in stemgebruik en functionele stiltes. Bezield, vooral overtuigend, vanuit het diepst van zijn hart. Alsof hij een verhaal over Maria vertelt aan een klas kinderen. Maar zijn we niet allemaal kinderen? Kinderen Gods. Ouderdom, ras, huidskleur en herkomst, het maakt niets uit. De hele wereld behoort verenigd te zijn binnen de kerk die zetelt in de stad waar ik naartoe op weg ben.

Tijdens de consecratie worden buiten de klokken geluid, het Onze Vader wordt samen gezongen en iedereen wenst elkaar de vrede toe. Het Lamm Gottes komt me heel bekend voor. Zeker qua tekst. Lamm Gottes, du nimmst hinweg die Sünde der Welt, erbarme Dich unser. Het is dezelfde als in de Caeciliamesse van onze dirigente Sybill Creemers. Maar ook de structuur en opbouw vertoont overeenkomsten. Hoe is het mogelijk dat twee mensen die honderden kilometers van elkaar wonen iets kunnen maken dat zoveel op elkaar lijkt. Even terug bij mijn koor.

Na de mis loop ik naar de sacristie voor een stempel in mijn pelgrimspaspoort. Ik bedank de priester voor zijn bijzondere dienst en loop met de koster mee naar een kantoortje. Het gesprek komt via de Nigeriaanse priester op het thema Völkerverständigung. De koster wordt even emotioneel: “Damals, nach dem Krieg, als alles in Trümmern lag, alles kaput war…, war es auf einmal möglich dass alle Völkern sich wieder zusammen packten.” Was Beethoven met zijn ‘Alle Menschen werden Brüder’ zijn tijd niet ver vooruit..?

Als ik de kerk verlaat, staat de jonge pastoor buiten gezellig te praten met een groepje oudere dames. Eine gemütliche Versammling. De wereldrassen komen tot elkaar.

Met een heerlijk, voldaan gevoel keer ik op de camping terug en begin meteen op mijn laptop deze diepe indrukken neer te leggen. Die Nigeriaan heeft me geraakt.

Het is nu bijna half twaalf. Er staan nog een paar punten op het programma. Een bezoek aan de Lindau, het oude stadje op het schiereiland, en een grote was. Rustdag? Natuurlijk, het is een rustdag als die van een huisvrouw….

Lindau is zoals verwacht een mierenhoop van slenterende toeristen. Wel vind ik een winkeltje met petten in het assortiment. Maar veruit het mooiste aan dit stadje Lindau is het feit dat ik getuige mocht zijn van een Hafenkonzert, gegeven door een big band op het balkon van het Kurhaus. Heerlijke swingmuziek. Een van de nummers is ‘Singing In The Rain’, aangekondigd met: ‘Das haben wir diese Woche genug tun können. Und was die nächste Woche anbetrifft… ach, lassen wir lieber drüber schweigen…’

Als ik mijn nieuwe pet met het opschrift Bodensee niet nodig zou hebben voor de zon, dan is ze nog altijd bruikbaar voor de regen. Want die komt er weer aan. Dat is te zien aan de kleine cirruswolkjes, in de vorm van een wit wasbord tegen het blauw. Vannacht onweer, morgen zestien graden en meer nattigheid. De volgende dagen niet veel beter. Vanaf woensdag zou er enige verbetering optreden. Dit volgens de meteorologische berichten van een echtpaar in een camper. Laten we maar weer afwachten en alvast alles in plastic gaan inpakken…

Overigs ben ik al nat geworden, want bij terugkeer van het stadje heb ik gezwommen in de Bodensee.

Tot morgen. Ik hoop dat ik in Bludenz internetmogelijkheid vind. Maar dat zien we morgen dan wel weer.