Halve rustdag bij Sissi

Dag 13 – Donderdag 26 augustus

Glurns – Merano, 62,4 km

Totaal 890 km

** Ik zit nu, donderdagmiddag rond 3 uur, op een terras naast de camping. Er is internetverbinding. Daarom kan ik nu drie dagverslagen in één keer plaatsen. Veel leesplezier!

Om kwart voor acht zijn we, nadat Jolanda mijn elleboog en duim weer netjes verzorgd heeft, klaar voor vertrek. Alvorens het Adigedal in te duiken gaan we eerst ontbijten bij een pasticeria of Konditorei. Ik heb slecht geslapen. Mijn schouder is stijf van de val van gisteren. Op de elleboog steunen is pijnlijk. Ik loop scheef; mijn rug alweer. Dan mag je je best eens verwennen. Ook maken we foto’s van het leuke stadje, badend in het ochtendlicht. Om half negen vertrekken we pas echt voor een echt plezierritje naar Merano. Van 930 meter omlaag naar driehonderd.

Het is een schitterende dag. Het wordt al gauw warm. Het biljartlakenvlakke fietspad, gefinancierd met Europees geld, loopt als een tierelier. De fleece moet eerst uit, dan mijn shirt, zodat ik verder rij in mijn mouwloos fietshemdje.

Voorlopig lijkt het vlak te blijven. Gezichtsbedrog. We rijden stroomafwaarts langs de wilde, onstuimige, steeds breder wordende Etsch of Adige. Deze provincie Süd Tirol werd onder Musolini geannexeerd en sindsdien Alto Adige genoemd. Alle bordjes hebben zowel Duitse als Italiaanse opschriften. Als een extra cursus Italiaans als het echt niet meer anders kan…

De rit is er net als gisteren (de laatste twintig kilometer tenminste..!) weer een van vele ààh’s en òòh’s. Wát een landschap! Wat een voorrecht om hier bij dit geweldige weer doorheen te mogen rijden. Het hele dal staat vol enorme appelboomgaarden. Rijpende appels staan zo maar te pluk langs de weg. Omdat het hier in het Vinschgautal veel en hard waait – de zogenaamde Reschanwing, een soort mistral - is het er ontzettend droog. Daarom worden de boomgaarden zwaar beregend.

Plotseling blijven we staan. Het pad loopt dwars door een enorme boomgaard die net uitbundig beregend wordt. Een boer stopt en wijst ons een omweg. Maar we willen getrouw de route volgen. Een kilometer regenbui! Geweldig. In een ommezien ben je weer opgedroogd. Het Vinschgautal is ongeveer honderd kilometer lang en je moet je voorstellen dat je al die kilometers over smalle fietsweggetjes door appelboomgaarden rijdt met heel af en toe een dorpje. Een heel aparte ervaring!

Na 44 kilometer rijden we Naturns in om ergens een hapje te gaan eten en wat te dinken. Tijd genoeg voor basic toeristisch genoegen. Het ritgemiddelde ligt op 22!.

Dan verder naar Merano, alias Meran. Vroeger, toen dit gebied nog deel uitmaakte van het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk kwam de legendarische keizerin Sissi hier vaker naar toe voor de gezonde berglucht. Ze heeft er prachtige tuinen laten aanleggen. Van bovenaf zien we dit kuuroord in de diepte liggen. Wát een omgeving. Er volgt een steile, slingerende afdaling – het fietspad is nog maar net klaar – met vele haarspeldbochten. Opnieuw een achtbaan! Bellissimo!

Bij Töll komen twee rivieren bij elkaar met fantastische stroomversnellingen en een kunstmatige waterval. Het water spat er hoog op in kleine druppeltjes, die uitnodigen om erin te gaan staan bij dit weer. Heerlijk.

Het is pas even na twaalven als we in de stad aankomen. Waar is de camping? Dov-è il campeggio? Een zinnetje dat ik uit mijn hoofd geleerd heb. Maar eerst moet het centrum opgezocht worden, omdat de camping daar vlak bij ligt. Bij een stoplicht vraag ik een jongedame, die evenals wij op groen staat te wachten:

- “Centro della città..?" (Uitgesproken als tsjentro della tsjità). Met veel woorden wijst ze rechtdoor. Jolanda wijst op het richtingbordje aan de overkant van de straat.

- “Ja, dat heb ik ook wel gezien”, antwoord ik, “maar ik wou zo graag eens iets in het Italiaans vragen. En ze verstaan me nog óók!”

Vanuit het centro is de Camping Merano snel gevonden. Een nette camping. Mark en Jolanda, die morgen hier een rustdag houden, kiezen voor een plek in de zon om hun tent, al dagenlang nat ingepakt, een goed te laten drogen. Ik kies voor een plek in de schaduw, maar laat eerst alles goed drogen op het grasveld waar je een optater krijgt van de zon. Het is tegen de dertig graden.

Om twee uur ga ik op zoek naar internetmogelijkheid. Die is te vinden in de stad: ‘Tangram’ in de Laubegasse. Als ik eerst het terras naast de camping opzoek om bij een vino bianca vooraf het verhaal te schrijven – soms moet je al per kwartier betalen voor je aanwezigheid op een internetpoint – blijk ik te kunnen inloggen op een onbeveiligd netwerk. Super! Hoef ik de stad niet meer in! Ik lees eerst de laatste reacties: Pie, Hein, mijn fietsmaatje Aäron, skoonzoon Arnold en dochter Ellen – in het Duits…grandioos! Dan voeg ik de foto’s toe aan het Bludenzverhaal, dat daar niet lukte. Maar plotseling is de verbinding verbroken. Helaas, moet ik toch de stad in.

Merano is een stad met 34000 inwoners en een mooie historische binnenstad. In de 14^de eeuw hadden de graven van Tirol hier hun verblijfplaats waardoor de stad een belangrijk handelscentrum was, met al de voordelen daarvan. Door de ligging in het beschutte dal werd Merano een bekend kuuroord, Langs de oevers van de Passer zijn sjieke promenades met fleurige bloemperken en prachtige cipressen, palmen en andere bijzondere bomen, die de stad een zuidelijk charme geven. Hiervan wordt uiteraard veelvuldig gebruik gemaakt om een wandeling te maken.

Merano is een gouden etappeplaats voor een halve rustdag. Alles is gelukt!!