Pfeifenstiehlen…

Dag 2 – Zondag 15 augustus

Rolandswerth – St. Goar, 92,6 km

Totaal 207 km

‘Trains and boats and planes’… het bekende liedje van Dionne Warwick speelt bij het ontwaken onweerstaanbaar door mijn hoofd. De treinen vliegen hier dag en nacht voorbij met een herrie die lijkt op opstijgende vliegtuigen. Een boot heb ik nog niet gehoord. Weekend? Ze varen aan de andere kant van het eiland Nonnenwerth voorbij, zodat het geluid niet echt doordringend hoeft te zijn. De camping ontwaakt. ‘Paris s’éveille’, Jacques Dutronc. Het verkeersgedruis op beide oevers neemt nog meer toe.

Het is kwart voor zeven in de ochtend. Het gras is licht bedauwd, de tenten daarentegen zijn van binnen en buiten praktisch droog. De lucht is bewolkt. Als we om acht uur klaar staan om te vertrekken – Arnold richting Landgraaf, ik zuidwaarts – beginnen de eerste druppels te vallen. Dat betekent een herstructurering van de bagage. Plastic eroverheen. Waterschoenen aan – je voeten worden niet zompig en het water loopt er meteen weer uit – en ‘ab geht die Post’.

Druppelen wordt regenen, regenen ontaardt in een stevige douche. Pijpenstelen. Pfeifenstiehlen. De lucht is donker zover ik kan kijken. Het Siebengebirge is door een grijze sluier aan het zicht onttrokken. Niet echt een sfeer om een nostalgisch zondagsgevoel van te krijgen. Ook al hoor ik overal de kerkklokken. Als ik naar de kerk zou gaan zou ik te veel afkoelen. Maar stug door dus.

Snel passeer ik bij Remagen de intrigerende restanten van de voormalige Brücke, zelfs in Amerika bekend als The Remagen Bridge, zoals de titel luidt van de bekende oorlogsfilm. In maart 1944 hadden de Ami’s deze ijzeren brug in handen weten te krijgen. De Nazi’s hadden alles in het werk gesteld om ze te vernietigen. Maar meer dan een noodladinkje hadden ze niet tot ontploffing weten te brengen. Tien dagen lang rolde het zware geallieerde oorlogsmaterieel massaal over de Rijn richting Hart van de Heimat. Totdat de brug uiteindelijk door overbelasting instortte, waarbij 28 Amerikanen de dood vonden. Nog natter dan ik…

Bij Bad Breisig, waar ik op mijn fietscomputertje een gemiddelde constateer va bijna 21, maak ik een boterhampauze onder een brug. Ik schrik van het oorverdovend geweld waarmee de trein eroverheen dondert.

Het is niet echt een lekker ritje vandaag. De fietspaden zijn vaak erbarmelijk, een kilometerslang lunapark. Regelmatig moet ik even uit het zadel als zich de volgende bobbel aandient. Bij bobbels die ik niet signaleer word ik vanzelf uit het zadel gewipt. De fietspaden veranderen in beekjes. Keer op keer een gratis voetwassing. In Koblenz beland ik in een doolhof. Bij das Deutsches Eck, de Titanic-achtige landtong van de monding van de Mosel in de Rijn, waar een reusachtige Kaiser Wilhelm der Große majestueus te paard troont, verheven op een gigantische sokkel en een groot aantal trappen, is een enorme Baustelle. Waar de fietsers richting zuiden naar toe moeten staat nergens aangegeven. Her en der moet ik passanten aanschieten, die het ook niet weten. Als ik uiteindelijk toch de juiste weg gevonden heb, blijkt het een ‘Schotterweg’ te zijn, een onverhard gravelpad, vol gaten en grote plassen. Deplorabel, zeker in de regen. Mijn fiets en bepakking komt helemaal onder de smurrie te zitten. Erger nog. Als ik onder een bruggetje sta om even wat te eten, zie ik dat de hele bepakking los is getrild. Er blijft niets anders over dan alles te slopen en de fiets weer helemaal opnieuw op te bouwen, nu met behulp van de spanriemen. Later moet ik over fietspaden waar boomwortels hun vernietigende werk gedaan hebben. Voetstaps van de ene gescheurde hobbel naar de andere. Daarna komen een paar stroken onvervalste kasseien. Hotsbotsknots. Mijn bepakking! Mijn fiets! Dan weer een stuk Schotterweg, totaal doorweekt, vol plassen. De banden trekken diepe sporen. Om de momenten dat je van je fiets af moet ('absteigen') bij tunneltjes met hekken maar te zwijgen. Nee, een goed gemiddelde kan ik wel vergeten.

Bij Boppard bel ik Louise even. Arnold heeft gebeld vanuit Düren, waar hij een hapje gegeten heeft. Hij moet nog 45 kilometer. Ik nog twaalf. Lekker op goede fietspaden. Eindelijk weer eens stevig doortrappen met een behoorlijke snelheid.

Om half drie sta ik na een pittige klim van 17 procent(!) voor de deur van de Jugendherberge in St.-Goar. Nee, geen camping vandaag, ook al ligt het gebouw vlak langs het spoor. Treinen donderen en trillen langs. Maar een droog slaaponderkomen is belangrijker dan de stilte van camping Friedenau een kilometer verder landinwaarts bergop. Ik check in - 22.90 voor slapen, avondeten en ontbijt -, mag de fiets in de garage zetten en loop met mijn siepelende bagage drie trappen op naar het aangewezen Doppelzimmer. Een lange warme douche voelt als een beloning. Ik ben niet echt moe, conditioneel ben ik dik in orde.

Ik kan hier voor een euro per uur inloggen op de wi-fi van de jeugdherberg. In alle rust zit ik nu te werken aan de stukjes van gisteren en vandaag. Het is bijna zes uur en het regent buiten nog steeds. Triestig staan de stoelen op het natte terras tegen de tafels geleund. Het blijft regenen. Onophoudelijk, in de ware zin des woords. De verwachtingen voor de komende dagen zijn idem dito…

Als het 's avonds wat minder hard regent maak ik een wandeling door het stadje, waarbij ik wat leuke foto's probeer te maken. Bij terugkeer in de JHB blijkt het jonge stel, dat ik onderweg onder een viaduct al kort gesproken had, intussen ook gearriveerd. Ze komen uit Düsseldorf en fietsen naar de Bodensee, waar hun zesjarig zoontje al met opa en oma op vakantie is. Ook praat ik nog een tijdje met een Canadese leraar die een verlofperiode gebruikt om op zijn motor door Europa te crossen.

Even voor tienen zoek ik mijn warme bed op. Morgen weer een dag.