Morgen ‘los’

Vrijdag de dertiende. Nog één nachtje slapen. Morgenvroeg ‘los’.

De voorbereidingen zijn afgerond. Materieel, geestelijk en conditioneel.

De laatste maanden heb ik meer dan drieduizend kilometer gefietst… of 'getraind', waaronder de Zuid-Limburgse fietsvierdaagse (veel klimmetjes) en andere kortere of langere tochten. De mooiste waren die met mijn kleinzoon Aäron van elf, met wie ik een vijfdaagse kampeertocht maakte om hem van ‘het metier’, de mooiste vorm van vakantie (vind ik), te laten proeven. Beiden hebben we genóóóten.

“Vind je het niet akelig om alléén te gaan..?” Deze vraag wordt mij de laatste tijd met enige bezorgdheid vaker gesteld. Nee, ik vind het niet akelig. Ik ben trouwens niet alleen. Ik weet me omringd door de zorg van velen om me heen; ze zijn dan wel overleden, maar toch in de weer om me te beschermen.

Bovendien reis ik samen met mijn trouwe reisgezel Koga, ook al 12 jaar intussen. Als ik in de garage langs hem kom, geef ik vaker even een aaitje over zijn zadel en mompel dan iets van:

“Hè, ouwe jongen , wij gaan het samen maken, hè?” Deze week heb ik hem nog eens extra verwend met een nieuw crankstel inclusief pignon en ketting, en niet te vergeten nieuwe banden, Schwalbe Marathon. Samen hebben we al 70.000 kilometer afgelegd, dus die tweeduizend naar Rome moeten nu zeker lukken. Koga torst de bagage en ik zorg ervoor dat we vooruit komen. Een perfecte vorm van samenwerking.

Voor mijn geestelijke heil ontving ik gisteren de pelgrimszegen van pastoor Terranea en de eerste stempel in mijn pelgrimspaspoort. Daarna ben ik met Louise, die in haar eentje - genietend van de rust in huis - het thuisfront blijft 'bevrouwen', gezellig uit gaan eten. En vandaag is er thuis nog een zogenaamd ‘uitzwaaiavondje’.

En dan kan de tocht beginnen. Ik ben er helemaal klaar voor.